طب مکمل complementary alternative medicine

طب مکمل از سال ۱۹۷۰ شروع به قوت گرفتن کرد و عملا با آشکار شدن مشکلات طب جدید غربی (عوارض بسیار شدید و شایع داروهای شیمیایی و جراحی‌ها و هزینه‌های سرسام‌آور آنها و رویکرد درمان علامتی بیماری‌ها (نه درمان خود بیماری) و فراموشی پیشگیری و حفظ سلامتی و ...)  زمینه برای رشد روزافزون طب مکمل بیشتر و بیشتر شد.

با کنار رفتن دیدگاه‌های افراطی اولیه (طب جایگزین) و افزایش آگاهی و گرایش مردم و پزشکان و سازمان‌های جهانی، سازمان بهداشت (WHO) در سال ۲۰۰۵، اهتمام به توسعه طب بومی را برای کلیه کشورهای تابعه لازم الاجراء نموده و کشورهای عضو را ملزم نمود تا با ایجاد دانشکده‌های مرتبط (پزشکی، داروسازی و ...) طب سنتی خودشان را علمی و عملی و بروز بنمایند.

پس از آن در کشور عزیزمان ایران هم طب سنتی ایران (TIM) مورد آشتی مجدد دانشگاه‌ها و دولت قرار گرفت و علمی که قرون متمادی مادر پزشکی جهان بود و سال‌ها مورد بی مهری قرار گرفته بود، دوباره در دانشگاه‌های ایران زمین صاحب کرسی و کلاس شد.